Im all alone in the end.
Nakangiti nga ako pero ang totoo hindi talaga. Hindi ko alam.
May sakit si Papa. Naconfine sya paskong pasko. Nagpasko ang tatay ko sa hospital. Nagpasko ako magisa. Nagpasko kami na hiwalay sa isa't isa.
Actually this is not the first time na nagspend kami ng magkahiwalay. Syempre mas ok lang naman sakin na every christmas e kasama niya ang stepmom ko. Ok lang kahit na magisa lang ako. Once in a blue moon lang naman kasi sila magsama at magkita. Because of their works. Pero probably, when Papa retires sa service, malamang doon na titira si Papa. Of course may house na sila doon e.
Sounded like jealousy? Kinda. Kasi si Papa ang naging Father/Mother figure ko. Kahit nun nabubuhay pa ang Mama ko. Kung tutuusin mas close ako sa Papa ko kesa sa Mama ko.
I consider my stepmom and stepbros as my family naman. Its just that iba padin kasi were not like totally family. I mean legally, family ko sila pero hindi ko sila kadugo.
Anong purpose ko sa post ko na to? Gusto ko ilabas ang sama ng loob ko. Kanino? Sa tatay ko na mas pinili makasama ang stepmom ko kesa sa akin na mag spent ng christmas. HINDI. Sa stepmom ko? Mas lalong HINDI. Dahil simula ng dumating siya sa buhay namin ng Papa ko naging masaya naman kami, minsan lang kung minsan nagseselos ako sa attensyon. Natural yun, dahil anak ako. Daddy's girl nga. Sa mga stepbro ko? HINDI, may maipagmamalaki naman ako sa kanila kahit papano.
E ano nga purpose ko sa post ko na to? Dahil naiinis ako sa sarili ko. Dahil hindi ko matanggap na dadating ang panahon na ganto pala ang estado ng pagiging Only child. Madami kang makukuha ang kung anu ano pag bata ka pa. Lahat ng attensyon nasa iyo. Pero pagtanda mo, wala. Ikaw lang, sarili mo lang ang aasahan mo. Wala ng iba. Kargo mo lahat ng problema. Hindi ako ang tipo ng tao na mahilig humingi ng tulong. Lalo na kung mabigat ang problema ko. Sinusolo ko lahat un. Maging kahit sa Papa ko.
Mahirap ang maging only child. Kahit nasa iyo na lahat ng kalayaan, in the end marerealize mo na magisa ka lang.
Ang hirap pala ng magisa ka lang. Kala mo masaya pero hindi. Ang hirap.
May sakit si Papa. Naconfine sya paskong pasko. Nagpasko ang tatay ko sa hospital. Nagpasko ako magisa. Nagpasko kami na hiwalay sa isa't isa.
Actually this is not the first time na nagspend kami ng magkahiwalay. Syempre mas ok lang naman sakin na every christmas e kasama niya ang stepmom ko. Ok lang kahit na magisa lang ako. Once in a blue moon lang naman kasi sila magsama at magkita. Because of their works. Pero probably, when Papa retires sa service, malamang doon na titira si Papa. Of course may house na sila doon e.
Sounded like jealousy? Kinda. Kasi si Papa ang naging Father/Mother figure ko. Kahit nun nabubuhay pa ang Mama ko. Kung tutuusin mas close ako sa Papa ko kesa sa Mama ko.
I consider my stepmom and stepbros as my family naman. Its just that iba padin kasi were not like totally family. I mean legally, family ko sila pero hindi ko sila kadugo.
Anong purpose ko sa post ko na to? Gusto ko ilabas ang sama ng loob ko. Kanino? Sa tatay ko na mas pinili makasama ang stepmom ko kesa sa akin na mag spent ng christmas. HINDI. Sa stepmom ko? Mas lalong HINDI. Dahil simula ng dumating siya sa buhay namin ng Papa ko naging masaya naman kami, minsan lang kung minsan nagseselos ako sa attensyon. Natural yun, dahil anak ako. Daddy's girl nga. Sa mga stepbro ko? HINDI, may maipagmamalaki naman ako sa kanila kahit papano.
E ano nga purpose ko sa post ko na to? Dahil naiinis ako sa sarili ko. Dahil hindi ko matanggap na dadating ang panahon na ganto pala ang estado ng pagiging Only child. Madami kang makukuha ang kung anu ano pag bata ka pa. Lahat ng attensyon nasa iyo. Pero pagtanda mo, wala. Ikaw lang, sarili mo lang ang aasahan mo. Wala ng iba. Kargo mo lahat ng problema. Hindi ako ang tipo ng tao na mahilig humingi ng tulong. Lalo na kung mabigat ang problema ko. Sinusolo ko lahat un. Maging kahit sa Papa ko.
Mahirap ang maging only child. Kahit nasa iyo na lahat ng kalayaan, in the end marerealize mo na magisa ka lang.
Ang hirap pala ng magisa ka lang. Kala mo masaya pero hindi. Ang hirap.
posted by khitee at
12:28 PM
1 Comments
